di ko talaga alam kung paano ko sisimulan tong entry ko na to.. ang alam ko lang.. nalulungkot ako.. ng sobra.. simula pagkagising ko kanina.. i've prepared myself for this.. di ko lang inexpect na ngaung araw na to.. akala ko na-accept ko na.. akala ko di na ako ganun malulungkot kapag kinuha na siya ni lord.. actually, dapat at peace na ako, kasi at least, alam ko na ndi na nahihirapan si lola.. she wassuffering from cancer for almost a year.. and with her old age, nakaka-amaze na nakayanan pa niya ang napakadaming chemotheraphy.. sila ni mama, at tita ang reasons why i consider being an oncologist in the future, or much better, discover a cure for cancer.. kaso di na niya nahintay.. =( at kahit na anong isip ko na ok na siya, at masaya na siya dun sa taas, di ko pa rin mapigilang malungkot.. =( mamimiss ko kasi siya e.. ng sobra.. i'll miss her welcoming smile whenever i go to their place, lalo na kapag bagong uwi ako galing manila.. i'll mi...